Dünya Bir Avuç

Emine Aydoğdu

“Dünya bir avuç, dünya bir avuç” diye bağırıyordu, gencecik kadın. Birahanenin bahçesinde oturan erkeklerin yüzü birdenbire kılık değiştirdi. Kadının cadde boyu aldırmazsız yürüyüşü onları daldıkları düşlerinden kopardı. Kalçalarına ve memelerine bakarken başka yüz, yüzüne bakarken başka yüze dönüştüler. Ölümü kutsayan destanlardan şehvetle söz eden yaşlı adam, masada oturanların yüzlerinde gözlerini tek tek dolaştırdıktan sonra uzun saçlı oğlanın omzuna dokunarak: Bak dostum! Bu masanın en genci sensin. Kadınlarla ilişkilerine dikkat et. Kadın düşmandır. Yenilgiyi asla kabul etmez. Erkekliğini korumak için her gün onunla savaşmak zorundasın. Kadının erkekten tek isteği, bu madrabaz hayatı onun gözleriyle görmeni sağlamak. Dize getirmeyi başaramazsan tükenirsin. Her ...

Kalabalık

Şengül Can

Ben bir çift gözdüm. Adam ise bir ense, lacivert bir ceket,  bir kasket ve dar siyah bir pantolondu paçaları azcık kısa. Adam her gün buydu. Ben ise hiç usanmadan daima, bakış açımı değiştirerek onu izliyordum. Sırtının azcık kambur olduğunu ilk zamanlar fark etmemiştim. Tıknaz burnunu hayal ettim sonra. Parlak derisinin üzerindeki binlerce çizgiyi. Geniş alnını ve bıyıklarını. Önceleri öylesine dolaşıyor sandım. Kendi varlığının bile farkında değil. Böyle zamanlarda hayvanlara karşı tuhaf bir bağlılığı vardır diye düşündüm -neticede sokakta yaşıyor olabilirdi-  sokak akıyor, ben sanki adamı yakın metraja alıp ağır ağır izliyordum. Adam önde ben arkasında. Yol git gide darlaşıyor ...

Yabancı

Neval Turhallı

“Welleh cih tunneye.”  Otomatik kapı kapanıyor. Minibüse binemeyenler arkamızdan bakıyorlar. Yanımda yalnız seyahat eden bir başka kadın var. Daha araba hareket etmeden şoför bizi birbirimize uygun görmüş, kadın kapının önünde boş koltuklara göz gezdirirken beni işaret ederek “o da yalnız, beraber oturun” demişti.  Siverek yolunu yarılıyoruz.  Ben, müzik çalarımın şarjı bittiğinden mahzun dışarıyı seyrediyorum.  Senaryoma katkısı olsun diye gördüklerimi aklımda tutmaya çalışıyorum. “köpek” , “lastik”, “tren”, “erimiş lastik”, “köpek yola yapışmış” Yanımdaki kulaklıkta acıklı şarkılar çalıyor . “Öyle deli gibi esme başım…”  Kadın burnunu çekiyor. Dışarı bakıyorum. “bozkır”, “taş”. Minibüsün kliması hırıltılı. “boz-” “-kır”. Sıcaktan kavrulmuş sarı ...

Beni Daha Fazla Mutlu Etmeni İstemiyorum

Burçin Tolga Yılmaz

Ellerimi boynundan çektiğimde nefes alamadığını, bir daha da alamayacağını anladım. Birlikte filmler izler, hararetli tartışmaların sonunda soluksuz kalırcasına öperdik birbirimizi. Pazar günleri öğleye doğru uykulu gözlerle salona geçtiğimde o bitmek bilmeyen enerjisiyle kahvaltılar, portakal suları hazırlardı. Akşamları eve yorgun argın geldiğimde dışarıda yemeyi teklif eder, her defasında da reddedilirdim.”Hayır”lardan hazzetmeyen ben ona hiçbir şekilde kızamazdım; çünkü masayı gördüğümde içimi tarifsiz bir mutluluk kaplardı. Özenle serilmiş masa örtüsünün üzerine masayı tam ortalayacak şekilde kayık tabak, içinde mısır taneleri bulunan kenarları çeri domateslerle süslü salatayı yememek için kendimi zor tutardım. Çocukken yediğimiz yer sofralarından farklıydı onun yemekleri. Alelade yemekler yapmazdı ...

Melona Sınır

Nilgün Küçük Batman

Sende çokluk hali var. Kırılgan zamanların bir aradalığının öfkesi, sevinci, acısı, huzursuzluğu senden duvarları sana yıkıyor. Tuğlaların var ve çamur bereketin. Paçalarına değiyorsun meczup bir memurun. Otobüs duraklarında yetişkin bir ayakkabı bağcığını çocuklaştırıyor utanç bulaştırmayan bereketin. Kuruyor ama izi kalıyor. Melodi aşkım, majör kalıplardan minör mutluluklar yaşıyorum. Birileri ilişki diyor ben kendime yabancı kalıyorum. Bu dava sürüyor Melodi, suç unsuruna bir türlü vakıf olamayan Nilgün K. oluyorum. Arıyorum, tarıyorum, şehvetten duaya neler neler görüyorum. Melodi aşkım, davamın sorgusuna tam katılacakken çamaşır leğeninden köpüklü ellerini çıkaran Hülyalı bir kadından davam için yardım istemeyi kendime utanç sayıyorum. Sayıyorum melodi, 1’ lerin var ...

An ve Zaman

Eylem Yurtsever

(Ejderha Mızrağı Serisindeki Raistlin Majere karakterinden esinlenerek yazdığım küçücük bir kurgu.) Çocuk kitap okumayı çok severdi. Her kitabı okuyabilirdi. Her kitabı... Bir gün bir kitap buldu. Bir kütüphanede, bakmadan aldığı kitaplardan biriydi. Kitabı açtı, bu defa dalgınca açmıştı... Onlarca sayfa sonra, dalgınlığını dağıtan bir cümle gördü. Cümleden sonraki paragrafa da dikkat kesildi. Paragraf yaklaşık olarak şöyleydi: "Gözbebekleri birer kum saati şeklindeydi artık. Bir şeye baktığında onun zamana yenik düşmesine şahit oluyordu. Mesela; gencecik bir kadın, gözleri önünde zamana yenik düşüyor, yaşlı bir kadın haline geliyordu...." Çocuk kitabı bıraktı ve düşünmeye koyuldu. Keşke onun da öyle gözbebekleri olsaydı. Sonra vazgeçti. Onun ...

Görmek

Seyhan Akıncı

Günün birinde bir derginin kapağında gördüm adımı! Saydım. Alttan beşinci sırada duruyordu on iki harfiyle. Harflerden biri bile ölümü görüp kaçmamış. Hayret ettim! Gördüm. Ölümsüzlük diye peşinden koşulan şeyin ölümün ta kendisi olduğunu. Yukarıdan sayınca on altıncı sırada nanik yapıyordu mürdüm rengi bir kapağa işlenmiş adlar arasında adım. Sorma şimdi mürdüm nasıl bir renktir diye. Görünce alt alta dizilmiş adlar; tanırsın. Onlar ki kandırılmışlar. Sırasını bekleyen ölülerin listesini yaptıkları rengin adıdır mürdüm! Ben adımı gördüm.