Kadın hızla yürüyordu. Sokağın köşesini döndü. Kaldırımın kenarına park etmiş arabaları geçti, çöp tenekesine ulaştı. Buraya kadardı işte. Yolun sonuna gelmişti.
Bir an duraksadı ama vazgeçtiği için değil. Başını eğdi, en sevdiği kırmızı, topuklu çizmelerini gördü. Yaşama sevinciyle aldığı ve güzel günlerini geçirdiği çizmelerine bakıp gülümsedi. Onlar gelemezdi. Eğilip ayağındakileri çıkardı. Yan yana özenle kaldırıma bıraktı. Artık hazırdı. Çöp tenekesinin kapağını kaldırdı, son bir kez çizmelerine bakıp kendini çöpe attı.
