aşağı bak tanrım!

Ayfer Feriha Nujen

                                                  Berkin Elvan için…                                               biz hiç mutlu değiliz diye başlıyor duaya                                         uykudaki çocuk gözlerine mil mi çektiler bu çığlık atan duyarsız minareler ey her şeyi bir bütün halinde gören tanrım söndü ampül               duy/sana! her şeyi            gizliyi gizleneni karanlığın sessizliğini duyan kulaklarına dünyanın pisliği mi doldu bu kan dolmuş ayakkabıların ...

İçindeki Şairle Oynayan Bir Romancı

Ayfer Feriha Nujen

Kitabı okuyup anlayan herkesin içinden kuşkusuz geçecek olan şudur, Sema Kaygusuz içindeki şairle oynayan bir romancı. Ve bunu geçmiş gibi geleceği hatırlayarak yapan bir yazar. Bir zaman unuttuğumuzu sandığımız şeylerin acısını göğsümüzün tam orta yerinde bütün yakıcılığıyla belireceğini yazmış aslında.

Sultan ve Şair üzerine...

Özlem Şan, Tülay Akyol, Ayfer Feriha Nujen, Sema Kaygusuz

Onca öyküden, romandan sonra ilk oyun kitabı "Sultan ve Şair"i yayınlayan Sema Kaygusuz'la tiyatro, oyun yazmak ve "Sultan ve Şair" üzerine... Oyun yazmaya nasıl karar verdi? Nasıl bir süreçti? Sultan ve Şair'de yansıtmak istediği toplumsal ve tarihsel bir beklentisi var mıydı? Sorularımızı sorup kenara çekildik. Sözü ona bıraktık.

Bir yazarın elleri arasında çocukluk ve yurtsuzluk

Ayfer Feriha Nujen

Figen Şakacı; 1971 yılında İstanbul’da doğdu. İstanbul Üniversitesi İletişim Fakültesi’nden mezun oldu. 1989 yılında Güneş gazetesinde gazeteciliğe başladı. Çeşitli gazete ve dergilerde muhabirlik ve köşe yazarlığı yaptı. İş Bankası Kültür Yayınları tarafından “Her Doğum Bir Mucizedir” (2005) ve “Mizah Zekânın Zekâtıdır” (2007) adlı iki nehir söyleşi kitabı yayınlandı. Daha sonra, “Bitirgen” (2011)Everest, “Pala Hayriye” (2013)İletişim yayınlarıyla basıldılar. Halen, televizyon için senaryo yazarlığı yapıyor

Düzene diş geçirme sanatı Pala Hayriye

Ayfer Feriha Nujen

Kulağıma durmadan yürü diye fısıldayan, gittikçe uğultuya dönüşen, menşei belirsiz bir ses çalınıyordu. Gökyüzü pusunu üzerime kusuyor, beni yutmaya yelteniyordu. Boyun eğmek, geri dönmek yoktu. Yolu bir çaprazına, bir dikine dilimledim. Sonunda bitap düşüp bir merdivenin başında durdum. Çöksem olduğum yerde uyuyacak, soğuğun ikide bir dürten dikenli ellerinde yığılıp kalacaktım. Artık bir evim yoktu ama bir okulum vardı. Ailemi yeni arkadaşlarımdan kuracak, atanmışlarla değil, seçilmişlerle mutlu mesut yaşayacaktım.

Yoldaş Ben İbneyim

Ayfer Feriha Nujen

Bir yandan da bir türlü giremiyorum konuya. “Bu arada Mehmed Tarhan eşcinsel” diyemiyorum. Derken benim yerime başka bir yoldaş söz aldı ve havadaki gerilimi nihayete erdirdi: “Ya bu Mehmed Tarhan şu şey olan değil mi?” O an kocaman bir ŞEY üzerime çullandı. O zaman, şey diyen yoldaşa diyemediklerimi şu an diyebiliyorum: Yoldaş, ben ibneyim.