Bir Cinayet

Ruhşen Doğan Nar

Akutagava’ya… Katil Evet, memur bey; onu ben öldürdüm, kabul ediyorum. Onu ilk kez, aşağı yukarı iki ay önce gördüm. Yağmurlu bir gündü, koşar adımlarla evime dönüyordum. Kaldırımın üstünde onu gördüğüm an olduğum yerde donup kaldım. Beş liralık Çin malı bir şemsiyenin altındaydı. Gözlerimi ondan ayıramadım; ancak tek gözüyle bana baktığında gözlerimi ondan kaçırıp, yoluma devam edebildim. Onu arkamda bıraktım; ama görüntüsü bir türlü zihnimi terk etmedi. Bütün gün onu düşündüm; kendimi onun yerine koymaya çalıştım, ama beceremedim. Onunla empati kurmak hemen hemen imkansızdı. Sonraki karşılaşmamızda gözlerimi ondan kaçırmamayı başardım, göz göze bile geldim. Benim iki gözüm onun tek gözüne ...

İşte Karşınızda Filiz

Ruhşen Doğan Nar

Yarım saattir kırmızı odada olan Cafer sonunda dışarı çıkıp, oturma odasında heyecanla onu bekleyen Filiz’e seslendi: “Aşkım, hadi içeri gel. Bizimkiler seni bekliyor. Heyecanlanma sakın, her şey yolunda, tamam mı?” “Nasıl heyecanlanmam aşkım. Sizinkilerle tanışacağım. Bu çok önemli bir an.” Kız arkadaşına sıkıca sarılıp, yanağına masum bir öpücük konduran Cafer, sevgilisinin elini tutarak onunla kırmızı odaya girdi. Filiz, topuklu ayakkabılarının tıkırtısıyla kırmızı odanın ortasına ulaştığında; tam altı gözün, sevgilisinin gözlerini de sayarsak sekiz gözün, onun üzerinde olduğunu fark etti. İster istemez heyecanlanmıştı; Cafer’in elini sımsıkı tutuyordu. Avuçları terlemişti. İkisinin de. “Ta taaa; işte karşınızda: Aşkım, bitanem, her şeyim ...