karada boğulma sanatı

Gökhan Arslan

onun sesini duydum deniz, rüzgârla sürülmüş bir tarla gibi açıldı önümde ıslak otların üzerine devrildi gökyüzü yönünü dağlara vermiş ağaç gölgeleri avlunun kuytusuna döndüler sabahın ilk ışığıyla onun sesini duydum ıssız tepelerden kopan kar taneleri bütün bir ömrün çığını yığdı kalbime az ötede, adını kuşlara bağışlamış bir sonbahar ve dünyanın gözüne kaçan çalı dikenleri onun sesini duydum bir şehrin başka bir şehre yatıya gitmiş haliydi kırgınlıklardan yapılma bir yazdan çıkarmıştı koynunda üfleyerek uyuttuğu karıncaları kırmızı saçlarıyla geçip gitmişti aramızdan bizi birbirimizden uzağa fırlatan zaman öyle bir deniz yaratmıştım ki ondan boğulmasam olmazdı onun sesini duydum ve karanlıkta kürtçe kişneyen atların ...