Mutluydum. Bilirdim bunun anlamını. Üstelik, bu konu açıldığında, herkesin aklına ilk gelen bendim. Hep bana imrenirler, mutluluk sözcüğü, benimle elele dolaşırdı hayallerinde. Bu da, beni çok gururlandırırdı. Daha yeni doğmuştum ki, annem beni karşısına almış ve şöyle demişti;
_Dünyadaki en mutlu canlılarız biz. Özgürüz çünkü. Çok şanslısın küçüğüm.
Tabii o zamanlar pek kavrayamamıştım annemin söylediklerini. Ne demek istediğini düşünerek, bakakalmıştım yüzüne şaşkın şaşkın. Sonra büyümeye başladım. Etrafımdaki her şey o kadar ilgimi çekiyordu ki. Her koku, her ses, her bakış, her gülümseme benim için efsunlu bir dünyanın kapılarını açmaktaydı. Ve ben o kapılardan girebilmek, olan biteni görebilmek için ...
