I
Gece Çölün güneşidir! Ve ölüler bu mevsimde yürürler güneş ülkesine doğru.
Külleri soğumuş konak artığı enkazın önünden geçerken gördü O’nu. Sokaklar ıssızdı ve gün yeni yeni kavuşuyordu şehrin bu tenha köşesine. Her zamanki gibi koştur koştur, yine geç kalmıştı O’nu işyerine götürecek servisine. Ama bir şey tutuyordu işte. Gri küllerin arasında, renklerin anılarla birlikte terk ettiği o konak artığından geriye kalanların arasından bir şey onu çekiyor, neredeyse önüne görünmez duvarlar örüp kendine gelmeye mecbur bırakıyordu.
Üstü başı tozlanacak diye hayıflandı ilkin. Elindeki çantayı nereye koyacağını bir türlü kestiremiyordu. Öyle ya, ölüler smokin, yaşayan ölüler ise üstü başı ...
